wiosna to już nie pora zieleni 

to zawsze koniec, zawsze mniej mnie o pół

to ty, wiesz, zawsze ty

czwarty rok, serce jak płuca starego palacza

kamienie, po których boso stąpam

ostre krawędzie, na których wykrwawiam złość

zostaje już tylko martwy nadziei płód

powroty na niby, dziura po kuli pod żebrem