dłonie masz jak niedłonie

aksamit

wolno sunący po ostrych brzegach

kamiennych wzgórz

drapacze chmur

żebra, małe laski wanilii 

skropione twoim oddechem 

rosną 

jak dobrze że mrok istnieje

chowa w sobie dziś

żywą śmierć

pragnienia o niej