umarłam we śnie

biegnąc przez ciasne korytarze twoich żył

krzyczałeś ze boli mieć mnie wewnątrz

resztkami zdrowego rozsądku

który pozwoliłam ci zachować

sen w śnie, mój w twoim 

nasz wielki czarny dom przy cmentarzu

gdzie z ziemi wyrastają drzewo zjawy

w piwnicy żyją duchy kruchej miłości

co miała trwać wieczność i trwa lecz to popiół

marzę o dniu, lecz nie budzę słońca

tak o ocalenie błagają niemowy